Þróunarsögu hljóðtækni má skipta í fjögur stig: rör, smári, samþætt hringrás og sviðsáhrifa smári.

Árið 1906 fann bandaríski framleiðandinn de Forrest upp tómarúmstransistora, sem var brautryðjandi í rafhljóðtækni hjá mönnum. Bell Labs var fundið upp árið 1927. Eftir neikvæða afturvirknitækni hófst nýr tími í þróun hljóðtækni. Williamson magnarinn notaði neikvæða afturvirknitækni með góðum árangri til að draga verulega úr röskun magnarans. Á sjötta áratugnum náði þróun rörmagnara eitt spennandi tímabil og fjölbreytni rörmagnara kom fram endalaust. Vegna þess að hljóðlitur rörmagnarans er sætur og kringlóttur er hann enn vinsæll meðal áhugamanna.

Á sjöunda áratugnum leiddi tilkoma smára til þess að fjöldi hljóðáhugamanna gekk inn í víðara hljóðheim. Transistormagnarar hafa eiginleika eins og fíngerðan og hreyfanlegan tón, lága röskun, breitt tíðnisvörun og kraftmikið svið.

Í byrjun sjöunda áratugarins kynntu Bandaríkin fyrst samþættar hringrásir, sem eru nýjar gerðir hljóðtækni. Í byrjun áttunda áratugarins fengu samþættar hringrásir smám saman viðurkenningu innan hljóðiðnaðarins vegna mikils gæða, lágs verðs, lítils magns og margra virkni og svo framvegis. Hingað til hafa þykkfilmuhljóðhringrásir og rekstrarmagnarar verið mikið notaðar í hljóðhringrásum.

Um miðjan áttunda áratuginn framleiddi Japan fyrstu ráðleggingarljósin fyrir sviðsáhrif. Vegna þess að sviðsáhrifaljósin hafa eiginleika hreinna rafeindaljósa, þykkan og sætan tónlit og kraftmikið svið upp á 90 dB, heilahimnuþrýsting < 0,01% (100 kHz), varð hún fljótt vinsæl í hljóðiðnaði. Í mörgum magnurum í dag eru sviðsáhrifatransistorar notaðir sem lokaútgangur.

 Innfluttur bassi ULF hentar fyrir verkefni

12 tommu breiðvirkur skemmtihátalari